Dzień 28 czerwca 1972 r. miał niezwykłe znaczenie zarówno dla Kościoła katolickiego jak i państw Europy środkowej. Stolica Apostolska podjęła decyzję o ustanowieniu trwałych struktur kościelnych (diecezji i metropolii) na Ziemiach Zachodnich i Północnych włączonych w granice powojennego państwa polskiego. W ten sposób: kanoniczny i formalny uznane zostały jako legalne, powołane do życia w 1945 r. przez prymasa Polski kard. Augusta Hlonda Administracje Apostolskie, późniejsze ordynariaty na terytoriach wcześniejszych diecezji szczególnie niemieckich i czeskich. Decyzja papieża Pawła VI miała wymiar nie tylko eklezjalny, który opierał się na fakcie przybycia i zamieszkania na tych obszarach w zdecydowanej większości polskich katolików, ale także polityczny, gdyż w ten sposób Watykan potwierdził granice państw ukształtowanych w powojennej rzeczywistości przez zwycięskie mocarstwa.
Wydarzenie to, choć zapewne po części tylko, normowało stosunki z Kościołem niemieckim, który uważał, że powstanie polskich struktur kościelnych i przejęcie rządów na obszarach dawnych diecezji niemieckich było nielegalne w świetle obowiązującego prawa kanonicznego i krzywdzące dla tego Kościoła partykularnego.
Mimo zarzutów ze strony Rządu PRL o uchybienia formalne, szczególnie dotyczące podziału diecezji gorzowskiej i nominacji nowych biskupów, władze Polski Ludowej przyjęły decyzje jako historyczne i ważne zarówno dla Kościoła w Polsce, jak i polskiej racji stanu.
W dostojnej strażnicy Stolicy Apostolskiej, z dyspozycji naszego Pana, powinniśmy kochać naszych braci i siostry, którzy zostali mianowani biskupami, zarówno bliskimi, jak i dalekimi, aby zachowali sprawiedliwość w kościołach, z których są znani. służyć naszemu Panu. Dlatego czcigodny bracie biskupie w Chrystusie przyjmujemy łaskawie słuszne prośby i kościół Wrocławski, pod naszą opieką bł. Piotra, oraz przyjmujemy i dzielimy się z wami przywilejem tego dokumentu. – tymi słowami papież Hadrian IV w najstarszej bulli protekcyjnej wystawionej dla diecezji wrocławskiej i jej biskupa Waltera z Malonne w 1155 r. wyraził duchową, ale i bardzo doczesną troskę o diecezję wrocławską i jej pasterzy. W ciągu wieków więź ze Stolicą Apostolską nieustannie się pogłębiała i umacniała nie tylko w hierarchicznej strukturze, ale także wśród wszystkich wiernych Kościoła katolickiego szczególnie na ziemiach zachodnich i północnych, które w 1945 r. włączone zostały do państwa polskiego.
Troska i osobista opieka Ojca św. nad Kościołem w Polsce, wynikająca ze sprawiedliwości, wybrzmiała szczególnie przed 50-ciu laty, gdy papież Paweł VI autorytetem Najwyższego Pasterza i Następcy św. Piotra bullą Episcoporum Poloniae coetus datowaną na 28 czerwca 1972 r. ustanowił stałe struktury Kościoła w Polsce erygując diecezje w miejsce dotychczasowych okręgów kościelnych.
Zorganizowanie konferencji naukowej w 50. rocznicę wydania konstytucji apostolskiej Pawła VI Episcoporum Poloniae coetus we Wrocławiu, stolicy Dolnego Śląska, a przez wieki także jedynej diecezji na tym obszarze ma wymiar symboliczny, gdyż Wrocław uchodził po II wojnie światowej za Stolicę Ziem Zachodnich i Północnych odgrywając wiodącą rolę w życiu religijno-politycznym powojennej rzeczywistości i kształtowania się polskich struktur kościelnych.
Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji.
