Urodził się 31 maja 1918 r. w Suchorzowie, pow. Tarnobrzeg, w wielodzietnej rodzinie Wojciecha i Wiktorii z Fidalskich. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Suchorzowie, następnie w Baranowie Sandomierskim. Naukę z zakresu szkoły średniej pobierał w Mielcu, następnie przeniósł się do Tarnowa, gdzie został przyjęty do Niższego Seminarium Duchownego, a w 1937 r. złożył egzamin maturalny w II Gimnazjum im. hetmana Jana Tarnowskiego. W tym samym roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie i 8 sierpnia 1942 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Edwarda Komara, administratora apostolskiego diecezji tarnowskiej. Następnie pełnił obowiązki wikariusza w Bieczu (1942-1945), Nawojowej (1945) i w Nowym Sączu (1945-1946). Dał się poznać jako gorliwy duszpasterz oraz wrażliwy działacz społeczny i charytatywny. W 1946 r. objął kierownictwo Krajowej Centrali Caritas w Warszawie, które tworzył i organizował od podstaw, podjął również studia w Akademii Nauk Politycznych. W 1947 r. przeniósł się do Lublina, gdzie w 1950 r. na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uzyskał stopień magistra nauk społeczno-ekonomicznych, a w 1952 r. magistra filozofii. Wcześniej – w 1950 r., na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał stopień magistra teologii. W 1952 r. doktoryzował się z filozofii chrześcijańskiej na podstawie rozprawy Zagadnienie płac w świetle zasad katolickiego personalizmu i został wykładowcą katolickiej nauki społecznej na Wydziale Filozoficznym KUL. Równocześnie prowadził zajęcia dydaktyczne w Instytucie Teologicznym w Tarnowie, gdzie też udzielał się w duszpasterstwie, a także jako obrońca węzła małżeńskiego i sędzia prosynodalny. W 1957 r. został zastępcą profesora etyki społecznej na KUL, a w 1958 r. przeprowadził przewód habilitacyjny z filozofii chrześcijańskiej w oparciu o rozprawę Procent a lichwa w katolickiej nauce moralnej. Ponadto był wykładowcą w seminarium duchownym w Lublinie, a w Tarnowie zorganizował kursy dokształcające dla duchowieństwa. W Lublinie był organizatorem i kierownikiem Instytutu Pastoralnego KUL, kierował katedrą socjologii i pełnił funkcję prodziekana Wydziału Teologicznego. Działalność naukowo-dydaktyczną prowadził ks. Majka na KUL do 1971 r. W tym czasie był także wykładowcą na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie i we Wrocławiu. W 1970 r. na prośbę abpa Bolesława Kominka przeniósł się z Lublina do Wrocławia na przywrócony przez Stolicę Apostolską Papieski Fakultet Teologiczny. Opracował statut Wydziału, w którym została ujęta struktura wszystkich trzech stopni studiów teologicznych: studium podstawowego teologii „A” (dla kandydatów do kapłaństwa) i „B” (teologii dla świeckich), studium licencjackiego i studium doktoranckiego. Tu także przez 18 lat pełnił funkcję rektora Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego i Papieskiego Fakultetu Teologicznego, jednocześnie prowadząc bogatą działalność naukowo-dydaktyczną i publicystyczną. Wykazał wielką aktywność w pracy formacyjno-wychowawczej, będąc pedagogiem wymagającym i stosującym się ściśle do wymogów Kościoła. Ważnym elementem pracy organizacyjnej ks. Józefa Majki we Wrocławiu było urządzanie każdego roku sympozjum pastoralnego pod nazwą Wrocławskie Dni Duszpasterskie.
Ksiądz Majka był czynnym członkiem Towarzystwa Naukowego KUL, Towarzystwa Teologicznego w Tarnowie, Towarzystwa Socjologicznego, Religious Research Association oraz Conference Internationale de Sociologie Religieuse. Ponadto był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Ogólnego, Komisji ds. Nauki Katolickiej, Komisji ds. Powołań, Komisji „Iustitia et Pax” oraz członkiem Rady Naukowej przy Episkopacie Polski i przewodniczącym Sekcji Socjologicznej Zakładów Teologicznych w Polsce. Pełnił funkcję sekretarza Komisji ds. Dialogu z Niewierzącymi. Był też długoletnim konsultorem Rzymskiego Sekretariatu dla Niewierzących. Brał czynny udział w sympozjach międzynarodowych: Konferencji Socjologii Religii w Rzymie (1966), w Salzburger Hochschulwochen (1969, 1970), w Światowym Kongresie Teologów w Brukseli (1970) i w Kongresie Teologii Praktycznej w Wiedniu (1974). Współpracował z zespołami redakcyjnymi wielu czasopism krajowych i zagranicznych. W latach 1968-1980 był wykładowcą w PAT w Krakowie.
W 1971 r. wszedł do grona kapituły katedralnej we Wrocławiu, w 1983 r. został prałatem papieskim, a w 1990 r. otrzymał godność protonotariusza apostolskiego. W 1971 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1985 r. – profesora zwyczajnego. Był współtwórcą Synodu Archidiecezji Wrocławskiej (1985-1991) jako przewodniczący Komisji Przygotowawczej i przez pewien czas Komisji ds. Kształcenia Teologicznego. W 1988 r. przeszedł na emeryturę, zachowując zmniejszoną ilość zajęć dydaktycznych na PWT.
Był laureatem wielu nagród i wyróżnień: nagrody ODiSS (1974), rzymskiej nagrody Fundacji Jana Pawła II (1985), nagrody im. ks. Idziego Radziszewskiego (1988) i nagrody im. Marii z Xiążopolskich-Strzeszewskiej (1992). Wypromował 12 doktorów (3 na PWT we Wrocławiu) oraz 57 magistrów i licencjuszy na KUL-u i 85 we Wrocławiu. Oprócz pozycji książkowych z zakresu społecznej nauki Kościoła i socjologii religii pisał liczne artykuły o charakterze popularyzatorskim. Należał do grona najwybitniejszych polskich uczonych doby powojennej. Zmarł 19 marca 1993 r. we Wrocławiu. Pochowany został w grobowcu kanoników kapituły katedralnej na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu.
Dodaj komentarz